Postoperatif atriyal fibrilasyon (POAF) kardiyak cerrahi sonrasý % 30-50 sýklýkla görülmektedir. Atriyal fibrilasyon (AF)’da normal uyarýnýn kaynaðý olan sinoatriyal düðüm yerine, çok sayýda uyarý atriyumlarda çok hýzlý ve karmaþýk bir ritim ortaya çýkarýr. Bunun sonucunda atriyumlar yeterli bir kontraksiyon yapamadýðýndan içindeki kaný da etkin bir þekilde ventrikülün içine aktaramazlar. AF patofizyolojisi multifaktöriyaldir vePOAF’da çoðunlukla geri döndürülebilen faktörler söz konusudur. Elektrolit bozukluklarýnýn (hipokalemi, hipomagnezemi) düzeltilmesi, volüm durumunun optimizasyonu, kan gazý analizleri ile oksijenasyon durumunun ve asid-baz bozukluðunun düzeltilmesi, kanama kontrolü ve perfüzyon durumunun düzeltilmesi, enfeksiyonun kontrol altýna alýnmasý gibi atta yatan bozukluðun düzeltilmesine yönelik uygulamalar % 50 oranýnda POAF’u düzeltebilir. Tedavi yaklaþýmýnda hýz kontrolü, ritm kontrolü ve antikoagülan tedavi olarak 3 ana yöntem bulunmaktadýr. Elektriksel kardiyoversiyon hemodinamik instabilitesi olan olgularda ilk uygulanacak tedavi yöntemidir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Bu çalýþma, torakotomi ameliyatý geçirecek hastalarda tek akciðer ventilasyonu sýrasýnda düþük tidal volümle (TV) birlikte uygulanan iki farklý ekspiryum sonu pozitif basýnç (PEEP) düzeyinin solunum ve hemodinami üzerine etkilerini incelemek amacý ile yapýldý.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hastanemiz Eðitim Planlama Kurulu Onayý ve yazýlý onamý alýndýktan sonra torakotomi ameliyatý uygulanacak 40 hasta çalýþmaya alýndý. Tüm hastalar çift lümenli endotrakeal tüp ile entübe edilerek tek akciðer ventilasyonuna (TAV) geçildiðinde rastgele iki gruba ayrýldý. Grup 1(n: 20): TAV sýrasýnda ventile olan akciðere TV: 6 ml/kg ve 5 cmH2O PEEP uygulanan hastalar, Grup 2(n: 20): TV: 6 ml/kg ve 10 cmH2O PEEP uygulanan hastalardan oluþtu. Çalýþma sýrasýnda hastalardan arter kan gazý örneði alýnarak T0: Supin pozisyon, indüksiyon öncesi, T1: indüksiyon sonrasý çift akciðer ventilasyonu, T2: TAV 15 dk., T3: TAV 30 dk., T4: TAV 45 dk., T5: Supin pozisyon extübasyon öncesi, T6: Postop 6.saat olmak üzere 7 dönemde ortalama arter basýnçlarý, kalp atým hýzý, parsiyel oksijen basýncý, parsiyel karbondioksit basýncý, pik havayolu basýncý (PÝP) ve plato basýnç deðerleri kaydedildi.
BULGULAR: Ýki grup ortalama arter basýnçlarý ve kalp atým hýzý açýsýndan karþýlaþtýrýldýðýnda T1, T2, T3 ve T4 periyodlarýnda Grup 2’de istatistiksel olarak anlamlý düþme görülse de, deðerler fizyolojik sýnýrlardaydý. Grup 2 hastalarýnda PaO2 deðerlerinde yükselme ve PaCO2’de düþme anlamlý idi. TAV’na geçildiði T2, T3 ve T4 periyodlarýnda PÝP ve plato basýnçlarý Grup 2'de ki hastalarda anlamlý olarak yüksek bulundu (p<0.05)
TARTIÞMA ve SONUÇ: Çalýþmamýzýn sonunda torakotomi ameliyatlarý sýrasýnda ventile edilen akciðere düþük TV ile 10 cmH2O PEEP uygulamasýnýn hemodinamik ve solunum mekanikleri üzerine olumsuzluða neden olmadan oksijenasyona olumlu katkýlarda bulunduðu sonucuna varýldý.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Trombositopeni Ekstrakorporeal Yaþam Desteði (ECLS) kullanýmý sonrasý klinik olumsuzluklara neden olmaktadýr. Açýk kalp cerrahisi uygulandýktan sonra ECLS uygulanmasý trombositopeniyi dahada derinleþtirmektedir. Bu çalýþmanýn amacý açýk kalp cerrahisi sonrasýnda ECLS kullanýlan hastalarda oluþan trombositopeninin oluþumuna katkýda bulunabilecek olasý nedenleri incelemektir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Tüm hastalara açýk kalp cerrahisi uygulanmýþ olup düþük debi geliþenlere ECLS desteði saðlanmýþtýr. Hastalar trombositopeni türlerine göre þiddetli, orta, hafif veya normal olarak 3 gruba ayrýlmýþtýr. Kardiyopulmoner baypas için olasý risk faktörleri çalýþmaya alýnmýþtýr.
BULGULAR: Toplam hasta sayýsý 35 tir. 13 (37.1%) kadýn, 22(62.9%) erkek hasta mevcuttur. ECLS öncesi tamamý kardiyopulmoner baypas altýnda opere edilmiþtir. Operasyon öncesi (preoperatif) deðerlerine bakýldýðýnda trombosit ortalamasý (57-387) 175.97±75.53 olarak bulunmuþtur. Preoperatif dönemde orta seviye trombositopeniye sahip 12 hasta (%34.3) trombosit ortalamasý 94.0 ±19.36, hafif veya normal trombositopeni seviyeye sahip 23 hasta (%65.7) trombosit ortalamasý 218.73±55.26 bulunmuþtur. Þiddetli trombositopeniye sahip hasta bulunmamaktadýr. Preoperatif dönemden ilk 5 günlük takipte trombosit deðerlerindeki düþme anlamlýdýr. p<0.05.

TARTIÞMA ve SONUÇ: Ekstrakorporeal dolaþým trombositopeni için risk faktörüdür. Açýk kalp cerrahisi sonrasý ECLS kullanýmýnda derin trombositopeniden kaçýnmak için santral yerine periferal yerleþim tekniðinin tercih edilmesinin uygun olduðu düþünülmektedir.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Kalp cerrahisi operasyonlarda kardiyopulmoner baypasýn hasta kan deðerleri üzerine olumsuz etkileri bilinmektedir. Çalýþmamýzda koroner arter baypas cerrahisi uygulanan hastalarda akut normovolemik hemodilüsyon uygulamasýnýn etkilerini araþtýrmayý amaçladýk.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalýþma Siyami Ersek Göðüs, Kalp ve Damar Cerrahisi EAH'nde kardiyopulmoner baypas kullanýlarak elektif koroner arter baypas cerrahisi planlanan 40 hasta üzerine yapýldý. Operasyon öncesi hematokrit deðerleri erkek hastalar için % 36, kadýn hastalar için % 40 ve üzeri olan olgular çalýþmaya alýndý.
BULGULAR: Ototransfüzyon yapýlan Grup 1 (n=20) hastalarýn 18’i erkek ve 2’si kadýn, yaþ ortalamalarý 54.7 ± 6, kontrol grubu Grup 2 (n=20) hastalarýn ise 17’i erkek, 3’ü kadýn olmak üzere yaþ ortalamalarý 58.1 ± 9 olarak kaydedildi. Hematokrit deðerleri kardiyopulmoner baypas döneminde ototransfüzyon grubunda kontrol grubuna göre düþük, operasyon sonunda ve hastane çýkýþýnda yüksek bulundu (p < 0.05).
TARTIÞMA ve SONUÇ: Çalýþmamýzda açýk kalp cerrahisi yapýlacak hastalarýn ek komorbidite faktörü yoksa perioperatif dönemde hastadan alýnan ototransfüzyon kanýnýn postoperatif dönemde allojenik kan ihtiyacýný azalttýðý görüldü. Tüm bu etkilerinden dolayý, kalp cerrahisinde ototransfüzyon yönteminin hemodinami, metabolik ve fonksiyonel sonuçlar üzerine olumlu etkileri nedeniyle güvenle uygulanabileceðini düþünmekteyiz.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Propofolün enjeksiyon aðrýsý en iyi bilinen, en sýk karþýlaþýlan yan etkisidir ve
insidansý % 24-80’dir. Steroid yapýlý, nondepolarizan bir kas gevþetici olan roküronyum da
enjeksiyon aðrýsýna sebep olabilen ajanlardandýr. Çalýþmamýzda propofol ve roküronyum
enjeksiyon aðrýsýnýn algýlanmasýnda, kullanýlan damar yolunun yeri, kullanýlan intraketin çapý ve cinsiyet ile iliþkisinin karþýlaþtýrýlmasýný amaçladýk.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalýþmaya, 1 Haziran 2012 ve 31 Aralýk 2012 tarihleri arasýnda
XXX Hastanesi ameliyathanesinde genel anestezi ile operasyonu planlanan 16-80
yaþ arasýnda ASA I-II grubundan 637 hasta dahil edildi. Olgular intravenöz (iv) kanülasyon yeri ve kullanýlan kanülün çapýna göre dört gruba ayrýldýlar. Grup 1 (el üstü 20 gauge), Grup 2 (antekubital bölge 20 gauge), Grup 3 (el üstü 22 gauge) ve Grup 4 (antekubital 22 gauge) olarak belirlendi.

BULGULAR: Hastalarýn demografik bulgularý ve ilk hemodinamik parametreleri arasýnda istatistiksel olarak anlamlý farklýlýk bulunmadý. Propofol enjeksiyonu esnasýnda; 637 hastanýn 387 tanesi aðrý tepkisi göstermezken, 250 tanesi çeþitli derecelerde aðrý tepkisi verdiler. Ayný hastalarýn 335 tanesi roküronyum enjeksiyonu esnasýnda aðrý tepkisi tariflemezken, 302 tanesi çeþitli derecelerde aðrý tepkisi gösterdiler. Grup 3’ de propofol enjeksiyonunda erkeklerin %76.7’ si, kadýnlarýn %47.4’ ü aðrý tepkisi göstermediler. Ayný gruptaki erkek hastalarýn %53.3’ü, kadýnlarýn %47.4’ ü roküronyum enjeksiyonunda aðrý tepkisi göstermediler.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Çalýþmamýza katýlan kadýn hastalarýn erkek hastalara göre el üstü ve küçük çaplý intraketlerle açýlan damar yollarýnda her iki ilacýn enjeksiyonuna daha fazla aðrý tepkisi verdiðini tespit ettik.

GÝRÝÞ ve AMAÇ: Çalýþmamýzda; yoðun bakým ünitelerinde trakeotomi açýlan olgularýn klinik sonuçlarý retrospektif olarak deðerlendirilerek, yoðun bakýmda trakeotomi iþleminin hasta takibine ve klinik sonucuna katkýsýnýn ortaya konulmasý hedeflenmiþtir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 24 ay süre içinde takip edilen 116 trakeotomi olgusunun dosya kayýtlarý retrospektif olarak incelendi. Hastalarýn yaþý, cinsiyeti, APACHIE II skorlarý, trakeotomi açýlma günleri ve yöntemi, iþleme ait komplikasyon, mortalite, weaning oranlarý ve klinik sonuçlarý ayrýntýlý olarak incelendi.
BULGULAR: Trakeotomi açýlma sebebinin genellikle uzamýþ entübasyona baðlý olduðu görüldü. 116 hastanýn 18’inin cerrahi yöntemle, 98’inin perkütan yöntemle trakeotomi açýldýðý görüldü. Yatýþ nedenlerine göre en yüksek hasta sayýsý; nörolojik nedenli yatan hasta grubunda yer aldý. Kardiyak nedenli yatan hasta grubunda mortalite %100 olup taburcu hasta tespit edilmemiþtir. Ek hastalýk sayýsýnýn arttýkça mortalitenin arttýðý, weaning oranýnýn ise azaldýðý görüldü. Yaþ ile mortalite arasýnda da anlamlý bir iliþki tespit edildi. Trakeotomi açýlma günü uzamasý ile mortalite arasýnda hafif bir artýþ olmasýna raðmen, istatistiksel olarak anlamlý bir iliþki tespit edilmedi. Yaþ arttýkça weaning oranýnýn azaldýðý görüldü. Ayrýca erkek cinsiyette weaning oraný daha yüksek bulunmuþ olup,bu farkýn istatistiksel olarak anlamlý olduðu tespit edildi.
TARTIÞMA ve SONUÇ: Yoðun bakým ünitelerinde uzamýþ entübasyonlardan sonra trakeotomiye geçilmesi hastalar için daha faydalýdýr. Trakeotomi komplikasyonlarýnýn uzamýþ endotrakeal entübasyon komplikasyonlarýndan daha az olduðu göz önünde bulundurulursa, bu iþlem uzamýþ entübasyonlu hastalarda güvenle uygulanabilir. Ancak trakeotomi zamanlamasý açýsýndan spesifik bilgiler veren yeni çalýþmalara ihiyaç olduðunu düþünmekteyiz.

Santral venöz kateterizasyon klinik pratikte yaygýn olarak uygulamaktadýr. Santral venöz kateterizasyonun trombotik, stenotik ve infeksiyöz komplikasyonlarý yaþamý tehdit edicidir. Kronik hemodiyaliz hastalarýnýn %5 ile 50 ‘sinde subkalvien vende stenoz oluþtuðu bildirilmiþtir. Özellikle yetiþkinlerden daha küçük çapda damarlara sahip olduklarýndan çocuklarda santral kateterler; venöz stenoz riski taþýdýðý düþünülmektedir. Bu sunuda; yaklaþýk 30 gün önce karaciðer nakli nedeniyle opere olan ve sað internal jugüler veninin normal olduðu görülen çocuk olguda, geçici santral venöz katater sonrasýnda geliþen venöz stenozu sunmayý amaçladýk. Santral venöz kanülasyonun önemli bir komplikasyonu olan venöz stenozun geçici kanülasyon sonrasýnda ve kýsa süre sonra geliþebileceði, ayrýca USG rehberliði ile bunun kolayca tespit edilebilmeciðini gördük.

Yoðun bakým ünitelerinde endotrakeal entübasyon uygulanan ve uzun süre mekanik ventilatöre baðlý kalacaðý öngörülen hastalara trakeostomi açýlmasý tavsiye edilmektedir. Perkütan trakeostomi (PDT) basit, komplikasyon hýzý düþük ve hasta yataðýnda kýsa sürede uygulanabilen bir yöntemdir. Yine de invaziv bir giriþim olan PDT ile geliþebilen komplikasyonlar genelde hafif olmasýna raðmen bazen pnömotoraks, pnömomediastinum gibi hayatý tehdit eden komplikasyonlar da bildirilmiþtir. Bu vaka sunumunda Griggs yöntemi ile komplikasyonsuz açýlan trakeostomiden 2 gün sonra geliþen pnömotoraks olgusunu inceledik.
Hastamýz, 63 yaþýnda 92 kilo bayan hasta, aterosklerotik kalp hastalýðý tanýsý ile opere edilmiþti. Operasyon yönünden herhangi bir sýkýntýsý olmayan hasta uzamýþ entübasyon nedeni ile perkutan trakeostomi açýlmasýna karar verilerek kliniðimize devir alýndý. Bronkoskopi eþliðinde Griggs tekniði ile trakeostomi açýlan hastada,48 saat sonra subkutan amfizem ve pnömotoraks gözlendiðinden lokal anestezi altýnda toraks tüpü takýldý. Trakeostomi kanülü çekilip endotrekeal tüp ile tekrar entübe edilen hastada toraks tüpü takýldýktan sonra oksijen saturasyonu düzeldi. Ancak hasta 2 gün sonra kardiak arrest nedeni ile ex oldu.
Perkütan trakeostominin cerrahi yönteme göre üstünlükleri birçok çalýþmada ortaya konulmuþtur. Ancak bütün invazif giriþimler gibi PDT’de tamamen masum deðildir ve geliþebilecek en ciddi komplikasyonlardan biri de pnömotorakstýr. Nispeten geç dönem olmasýna raðmen pnömotoraks ihtimali perkutan trakeostomide akýlda tutulmalý ve gerekli tedavi ve müdahale baþlanýlmalýdýr.

β-talasemi hastalarýnda elastik doku defektinin bir sonucu olarak kalp kapak hastalýklarý görülebilmektedir. Bu hastalarda kapak replasmaný sonrasý pulmoner komplikasyonlar ve protez kapakta hýzlý tromboz oluþmasý ihtimali gözönünde bulundurulmalýdýr. Bu olgu sunumu ile β-talasemi sebebiyle takip edilen hastada yapýlan aort kapak replasmaný deneyimimizi sunmayý amaçladýk.
β-talasemi major tanýsýyla takip edilen 27 yaþýnda erkek hastanýn ekokardiyografi incelemesinde ciddi aort darlýðý ve yetmezliði, sol ventrikül disfonksiyonu (EF: %40), sol ventrikül dilatasyonu ve aortta 80 mmHg sistolik gradient saptandý. Pulmoner arter basýncý 55 mmHg bulundu. Anamnezinde 10 yýl önce geçirilmiþ splenektomi öyküsü mevcuttu. Hastaya aortik kapak replasmaný planlandý ve bileaflet mekanik kapak replasmaný yapýldý. Hastaya postoperatif 24 saat içinde toplam 3 ünite eritrosit süspansiyonu replase edildi. Kontrol ekokardiyografisinde normal aort kapak fonksiyonlarý tespit edildi ve maksimum sistolik gradient 15 mmHg ölçüldü. INR deðeri 3-3,5 arasýnda olacak þekilde oral kumadin tedavisi baþlandý. Ameliyat sonrasý 5. gününde taburcu edildi.
β-talasemi hastalarýnda artmýþ tromboz eðilimi gözönünde bulundurularak kapak replasmaný sonrasý yakýn takip gerekmektedir. Uygun antikoagulan tedavi hastada mevcut predispozan faktörler deðerlendirilerek planlanmalýdýr.

Postoperatif erken dönemde epidural kateter takýlý iken yanlýþlýkla klopidogrel ve aspirin verilen hastada kateter çekilme zamanýnýn belirlenmesi
Nöroaksiyel blok uygulamalarýna baðlý bir çok komplikasyon geliþebilmektedir. Epidural hematom, kateter yerleþtirilmesi sýrasýnda geliþebileceði gibi kateter çekilmesini takiben de geliþebileceðinden antikoagülan kullanan hastalarda hem epidural kateter yerleþtirilmesi hem de çekilmesi özellik gerektirir. Bu olgu sunumunda, kombine spinal epidural anestezi ile aorta sað iliak arter bypass greftlemesi yapýlan ve postoperatif erken dönemde kateter çekilmeden önce cerrahi ekip tarafýndan oral 75 mg klopidogrel ve 100 mg salisilat baþlanan hasta sunulmaktadýr